Warsaw ghetto

Pamiętnik Mary Berg. Relacja o dorastaniu w Warszawskim gettcie.
Autor: Mary Berg
Tytuł oryginalny: The Diary of Mary Berg: Growing up in the Warsaw Ghetto
Tłumaczenie: Adam Tuz
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Gatunek: Biografia/pamiętnik
Ocena: - (nie podlega ocenie)








Nie tak dawno obchodziliśmy siedemdziesiątą trzecią rocznicę powstania w getcie warszawskim. Dokładnie siedemdziesiąt trzy lata temu, getto jeszcze walczyło. Kapitulacja nastąpiła dopiero 16 maja 1943 r. Te, jak i wiele innych makabrycznych wydarzeń, wpisały się na zawsze w historię polski. Już nie jedna książka powstała na ten temat i nie jeden artykuł możemy przeczytać, ale jednak ludzie nie pamiętają już tej bliskiej i bolesnej historii. 

Mary Berg (Miriam Wattenberg, 1924–2013) – od momentu przeniesienia rodziny Mary z Łodzi do Warszawy dziewczynka prowadzi dziennik, w którym zapisuje dzień po dniu życie najpierw w okupowanej Warszawie, a następnie w getcie warszawskim. Pamiętnik Mary Berg, tłumaczony na wiele języków, jest jednym z najlepszych świadectw dotyczących życia codziennego w getcie warszawskim. Dzięki amerykańskiemu pochodzeniu matki, życie w getcie nie było wielką tragedią. Jednak młoda żydówka co dzień spotykała się, z wszechogarniającym okrucieństwem. 

Dziś możemy sobie jedynie wyobrazić, jak wyglądało życie w okupowanej Polsce, a i tak wyobraźnia nie odda w pełni grozy i klimatu wojny. W tej powieści dostajemy wspomnienie młodej dziewczyny, dorastającej kobiety, która powinna chodzić ze znajomymi do kina i kawiarni, a nie brać udział w tajnych organizacjach działających na terenie getta. Przerażające jest oczywiście to, że wszystkie sytuacje wydarzyły się naprawdę. Nic nie jest przerysowane, jeżeli ktoś zna historię i czytał wiele książek na ten temat, dostrzeże nazwiska, które już gdzieś przemykały nam przed oczami. 

,,Rozpoczęto już wznoszenie muru trzymetrowej wysokości. Żydowscy murarze pod nadzorem żołnierzy niemieckich układają kolejne rzędy cegieł. Ociągających się przy pracy nadzorcy karzą chłostą. Nasuwa mi to na myśl biblijny opis naszej niewoli w Egipcie. Gdzie jest Mojżesz, który nas wyzwoli z nowego poddaństwa"

Po raz kolejny zostało nam udowodnione, że wszechogarniający głód i brud, doprowadza człowieka do zezwierzęcenia. Trudno być ludzkim, kiedy pierwotne instynkty biorą górę. Każdy myśli o przetrwaniu, jednak nie wszyscy przeżyją. Tam gdzie jest zło, tam musi być również dobro. Byli ludzie, którzy nieśli pomoc, ryzykując tym własne życie i niejednokrotnie życie całej rodziny. Mimo że znam historię i zgłębiam ją poprzez podobne lektury, to nadal nie mogę pojąć, że człowiek może drugiemu człowiekowi wyrządzić tak wielką krzywdę. Nie mieści mi się to w głowie, że różność etniczna czy kulturowa, może prowadzić to tak makabrycznych i desperackich czynów. Powinniśmy się cieszyć, że żyjemy w pokoju i jednocześnie modlić się, aby tak pozostało zawsze. 

Przy tej pozycji nieważny jest styl, nieważna jest kreacja bohaterów. To nie jest jakaś podrzędna powieść, to ludzkie życie, prawdziwe cierpienie i rzeczywiste sceny. Nie będę się w tym przypadku skupiała na stronach technicznych książki, ponieważ nie to w niej jest ważne. Tutaj mamy bolesny prawdziwy przekaz, który musimy poznać. Dlatego też będę namawiała wszystkich do zapoznania się z tą historią, nieważne czy jest to kogoś temat, czy też nie. Historię należy znać, a gwarantuję wam, że lepiej poznawać ją poprzez tego typu publikacje, niż nudne lekcje historii w szkole.

,, [...] wartownicy, znudzeni służbą przy bramach, urządzają sobie zabawę. Na przykład wybierają spośród przypadkowych przechodniów ofiarę i rozkazują jej paść twarzą w śnieg, a jeśli trafią na Żyda noszącego brodę, wyrywają mu ją razem ze skórą, wtedy śnieg czerwieni się od krwi."

Pamiętnik Mary Berg to bolesna, prawdziwa historia. Ukazująca zbrodnię nazistowską w pełnej krasie. Nie bójmy się jej poznawać, bo choć niejednokrotnie nas wzburzy, to również pokaże nam, że podziały nie są ważne. Udowodni, że wszyscy ludzie są równi. Nieważne jest to, czy jesteś Żydem, Katolikiem i nieważne, jaki masz kolor skóry. Wszyscy jesteśmy równi, wszyscy odczuwamy ból tak samo i wszyscy cierpimy emocjonalnie... Pamiętajcie o tym zawsze.

Za możliwość poznania tej niezwykłej historii, dziękuję: